رمضون

شعر زیر از اسلام مظفری در وصف شور و شوق سفره  افطاری در مسجد  به مناسبت فرار رسدن ماه مبارک رمضان تقدیم میگردد:

رَمَضون 

بُشِ آفتاب وَدی، از پسِ برکه دوزور

شفق سرخ اَدَدای، خَوِر از وقت فطور

سردی شِونم اَزَتای رنگ سُرخابی اَ دشت

اَ تکلّا چونِ موج، دهَه و بهمنِِ مست

مسجد از پیر و جَوون، پُر بُده تا دَمِ در

لِه شِوِستون، کفِ صحن، شَط کَتِه سرتاسر

تََی هِن از گفت و شنود، غرق در کَیف و خَنَه

تََئده هم خسته کار، شَل و شَهمات و گَنَه

بِچِیا جَعم هِستِن، دور شَط با گِرِنی

جلوِ آغو وَدی، دیخِ گرم و شِرِنی

تَوَلِِز از رُوِ لُز، نُخود از مَئلَه بَرا

سِرَه زیر از هَمه سمت، برکت پاک خدا

نُونِیا گرم و تَزَه، هارمَیا گِرد و جُوُن

چَشِیا خیرَه به شَط، گُشِیا مَعطلِ بُنگ

آغو فریاد که هی، تو بِچو داد مَکَش

ممّد هُو گرم نِبو، اَمَت از پیپ مَبَش

همَه جَعم از گَپ و خُرد، غَلبَلا هِن وَرِ شَط

منتظر تا بِرَسِت، هارمَیا از تِه گُلَت

وقت تکبیر امام، صبریا هَرمَه خَلاص

تَی شَ پِنجِن بُشِ نون، تَی اَبِت دست اَ گِلاس

شور و شوقی که اَپان، ناشو وُردَه اَ زُبُن

گر تو هم اهل دِلِش، بِدو مَئجِت دَمِ شوم