بَئوَ
شِوی در خلوت تنهای بَئوَ چَشُم کَت بر قد و بالای بَئوَ
چه دِن در ذهن بی پرواش افسوس که خم دِن قامت رعنای بَئوَ
تِه روز از حرف مردم سخت رنجور تِه شِو از فکر فردا دیدَه بی نور
تنِ فیلَ م اَبی همچون تنِ مور اگر دِن اندکی در جای بَئوَ
مُمُن خُش گشنَه شِن بِچ سیر اَکِردای وجودُش خستَه و دلگیر اَکِردای
وَ لُقمَی نُن جَوونیش پیر اَکِردای مِه یَک لُقمَی بُدِه غوغای بَئوَ
مَ گیر اُند پول و مال و سرپناهی مُمُن آوارَه اُم کی بَئوَ راهی
چون اُم کی بر چِک و سفتم نگاهی اَ زیرِ هَرمَه دِن امضای بَئوَ
مَکِس در وصف مادر شعر اَسازِن بله، مادر وجودی سرفرازِن
ولی چیزی که در بد چارَه سازِن چه هِن جز همت والای بَئوَ؟
قسم بر کردگار حق و باطل که دست نا زنینُت ناکُنِم وِل
مَوی فریاد بارِم از ته دل وَ چون پا وانِسِم جا پای بَئوَ
( اسلام مظفری )
بَئوَ : پدر
مُمُن : مادر